Mark Kinzer maakt deel uit van een sterke stroming binnen het messiaans jodendom die een bilaterale ecclesiologie voorstaat. Bilaterale ecclesiologie staat voor een opvatting over het wezen van de Kerk die volgens mij als geen ander de diepe verbondenheid van Jezus, Israël en de Kerk recht doet en toelicht. In bilaterale ecclesiologie is sprake van een differentiatie binnen het geestelijke lichaam van Christus, waarin joodse en niet-joodse Jezus gelovigen verenigd zijn. Het is een model van kerk zijn waarin messiaans jodendom kan floreren, en haar specifiek messiaans-joodse roeping gestalte kan geven. In het model van bilaterale ecclesiologie wordt binnen het bredere lichaam van Christus een onderscheiden eigen plaats toegekend aan specifiek messiaans-joodse gemeenschappen. Alleen zo zijn deze in staat om een werkelijk Joods, Thoragetrouw (halachisch) leven te leiden als messiaans-joodse gemeenschap. Denk onder meer aan het volgen van een joodse liturgie, het houden van joodse hoogtijdagen als Loofhuttenfeest en Jom Kippoer, de besnijdenis van hun jongetjes en het kosher eten. In Kinzers model van een bilaterale wijze van kerk zijn heeft het messiaans-joodse smaldeel de potentie om als natuurlijke brug tussen kerk en jodendom te functioneren. Messiaanse joden behoren immers tot beide. Principieel onderhouden zij de Thora in lijn met de joodse traditie. Dit hebben zij gemeen met het bredere orthodoxe jodendom. Deze gemeenschappelijkheid maakt dat dit postmissionair messiaans jodendom volgens Mark Kinzer de potentie heeft ooit die brugfunctie tussen kerk en jodendom te vervullen. Dit is nu nog toekomstmuziek, maar Kinzers model van een bilaterale ecclesiologie kan niet los worden gezien van deze hoopvolle visie op postmissionair messiaans jodendom.
