Door Jeroen Bol

Ik weet niet hoe het jou vergaat als je onderstaande column van Femmetje de Wind op je in laat werken, bij mij komt het heel erg binnen. Deze Joodse Nederlandse snakt ernaar dat het isolement doorbroken wordt. Want zo lees ik haar column. Joden worden in steeds heviger mate geconfronteerd met Jodenhaat, maar hebben het gevoel er alleen voor te staan. Ze snakt naar een breed gedragen krachtige reactie vanuit niet-Joods Nederland tegen de oplaaiende Jodenhaat van dit moment.

We leven nu zo’n tachtig jaar na de Holocaust. In de decennia die volgden op de Tweede Wereldoorlog leek het antisemitisme nagenoeg verdwenen uit Nederland. In ieder geval was het lange tijd taboe. Maar sinds de jaren tachtig van de afgelopen eeuw kwamen er steeds meer signalen dat het antisemitisme weer begon toe te nemen. Maar nu lijkt de geest helemaal uit de fles. Er gaat een vloedgolf van antisemitisme door de westerse wereld zoals we sinds de Tweede Wereldoorlog niet meer gezien hebben. Zelfs in de Verenigde Staten voelen Joden zich niet meer veilig. De enorme toename van antisemitische incidenten in Nederland is verbijsterend. Denk aan het verstoorde optreden van Lenny Kuhr in Waalwijk en de onvoorstelbare verbale agressie tijdens de opening van het Nationale Holocaust Museum op 10 maart.

Aan het eind van haar column schrijft Femmetje de Wind dat ze moe is, “moe van het feit dat we steeds weer voor onszelf in de bres moeten springen.” Dat brengt ons bij de vraag wat christenen doen tegen het sterk toenemende antisemitisme van dit moment. Ik heb niet ...

Het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI) registreert een enorme toename van antisemitisme in Nederland. Schrijfster Femmetje de Wind herkent deze trend in haar eigen omgeving, maar ze weet steeds minder goed wat ze ermee aan moet.

Een vriendin van me plaatste deze week struikelstenen voor haar familieleden die in de Tweede Wereldoorlog vermoord werden. Tijdens de ceremonie kwam er een man bij hen staan die hen begon te filmen. Toen iemand hem daarop aansprak, zei hij actie te voeren voor Gaza. Dat mijn Joodse vriendin niets met Gaza noch met Israël te maken heeft, doet er kennelijk niet toe. Gaza lijkt tegenwoordig het excuus om Jodenhaat te legitimeren. ‘Het was intimiderend,’ zegt mijn vriendin. Maar aangifte doen wil ze niet. ‘Wat heeft het voor zin, het komt allemaal op de grote hoop.’ Ik kijk haar moedeloos aan en doe er het zwijgen toe.

Bang

Een andere vriendin is overgekomen uit Israël voor het huwelijk van haar nichtje. Ik vraag haar of ze opgelucht is om in Nederland te zijn, even weg van de oorlog. ‘Ik voel me veiliger in Israël,’ zegt ze. Ze vertelt dat de Israelische regering mensen die naar het buitenland reizen waarschuwt voor antisemitisme. Men verwacht aanslagen op Joodse doelen in Europa. ‘Ben jij niet bang hier?’ vraagt ze. Ja dat ben ik wel, maar ik zeg het niet. Ik zeg al een tijdje niet zoveel meer. Ben zelfs gestopt met columns hierover te schrijven, want tja…iets met water naar de zee dragen.
Weer een andere vriendin maakt zich zorgen over haar zoon, die zichtbaar Joods over straat gaat: ...